Në hapjen zyrtare të Javës së Krenarisë Blert Morina, aktivist për të drejtat e njeriut si dhe pjesë e grupit organizativ të Prishtina Pride mbajti nje fjalim që emocionoi të pranishmit. Të pranishëm poashtu ishin Presidentja e Republikës së Kosovës znj. Vjosa Osmani, Kryeministri i Republikës së Kosovës z. Albin Kurti si dhe përfaqesues nga ambasadat e huaja dhe organizatat ndërkombëtare në Kosovë.
Më poshtë gjeni fjalimin e Blertit.
"Une edhe sot, jam midis jush, duke kërkuar liri. Në fakt, duke kërkuar prej jush, që të mendoni mirë se përse, sot, këtu, ku edhe ne jemi qytetarë të Republikes së Kosovës, më duhet të kërkoj liri. Në fjalët e Margaret Atwood, po kërkoj liri në dy rrafshe, liri për dhe liri nga.
Liri për të qenë të lirë nga dhuna, liri për të dashur, e për të pranuar dashuri haptaz, liri për t’u njohur.
Por sot, do të përqendrohem në gjërat nga të cilat duam liri. Duam dhe kërkojmë liri nga shtypja, përçmimi i përditshëm i individeve LGBTI. Kërkojmë liri edhe nga shpërfillja, nga mospërmendja, nga përçmimi.
Si transburrë, vetë hapësirat në të cilat ndodhem janë të palira. Rruga për të ardhur këtu është e palirë. Ligjet janë të palira. Deputetët e deputetet e shtetit ku edhe ne jemi qytetarë janë agjentë të kësaj palirie. Prandaj, po, kërkesa jonë mund të duket krejt themelore, sepse të drejtat tona krejt themelore nuk njihen dhe shoqëria jonë, krejt në themel, ushqehet përditë me urrejtje.
Edhe këtu, pak metra larg, në vend se të kërkohet liria jonë, kërkohet paliria. Një vit më parë, u vendos për votim drafti i Kodit Civil, i cili, do të çelte udhë për njohen martesave midis personave të të njëjtit seks. Edhe atë udhë, do ta çelte pak dhe dobët, sepse për njerëzit LGBTQ+, asgjë nuk vjen me lehtësi, pos shtypjes.
Na thanë e ç’ka s’na thanë. Se ne shkatërrojmë familjet. Se ne jemi kundër traditave. Se ne jemi të sëmurë. Se ne jemi kërcënim për moralin e shëndetin publik. Se ne nuk mund të rrisim fëmijë ose se nëse rrisim fëmijë, do rrisim fëmijë që s’bëjnë.
Po të mos ishin tragjike, absurditeti dhe niveli i smirës e urrejtjes që u shfaqën në parlament do të ishin qesharake. Mbase, një ditë do të qeshim, që mundësinë tonë për të dashur e shohin si kërcënim të shëndetit publik.
Ama sot, nuk po na qeshet. Sot kur na thuhet se ne shkatërrojmë familje, dua t’ju rikujtoj se, në fakt, familjet shumë njerëz LGBTQI+, i mbajnë si të burgosur. Nganjëherë u jepet ujë e bukë por shpeshherë dhunë e izolim.
Në mungesë të shtetit, ligjin për ne e bëjnë homofobët. Homofobët na i caktojnë dënimet, kohën e burgut dhe palirinë. Dhe, pa strehimore, me diskriminim në vend të punës, varfëri, shteti na lë në duar të tyre. Ose, shteti ua lë jetët tona në dorë atyre.
Ne e kërcënojkam edhe traditën. Lehtësisht, traditës iu mvesh dhuna dhe tash, shpërfillet hisja që edhe ne e kemi në traditë. Nëse tradita qenka e kaluara, atëherë, traditë është edhe të jesh gej, lezbike, transgjinor. Urrejtja nuk e zhbën faktin që ne kemi qenë këtu dhe urrejtja nuk do ta zhbëjë faktin e kryer se ne do të jemi këtu.
E kërcënojmë shëndetin publik, thonë ata e ato që vështirë se i përvjelin mëngët që qytetarët e tyre të kenë qasje në shëndet publik. Jo, të nderuar, urrejtja e kërcënon shëndetin publik. Diskriminimi e minon shëndetin publik.
Njerëzit LGBTQ+ nuk kanë qasje në shërbime shëndetësore. Shëndeti mendor i njerëzve LGBTQI+ është çështje e shëndetit publik. Shkalla e vetëvrasjeve të njerëzve LGBTQI+ është cështje e shëndetit publik. E kur shteti nuk na njeh se edhe ne jemi pjesë e këtij publiku, atëherë në vend se të na fajsoni neve, rimendojeni veten.
Ne e hapem këtë muaj me moton “Duke parë mbrapa, duke ecur përpara”, për të treguar se ne nuk harrojmë. Ne nuk zvogëlohemi nëse ju nuk miratoni një kod civil sot; nëse në parlament tregoni sesa të padurueshëm jemi për ju.
Ne shohim mbrapa, për ta kujtuar qëndresën tonë, solidaritetin tonë me njëri-tjetrin, solidaritetin e njerëzve që njëmend besojnë në drejtësi e barazi. Shohim mbrapa edhe për njerëzit LGBTQ+ që nuk janë sot, po që midis shtypjes, jetën e jetuan me dinjitet. Sepse, dinjitetin s’na e vjedh askush.
Ecim përpara pra, me dijen se asgjë nuk mund të na ndalojë. Prandaj, sot kur po kërkoj liri, nuk po ju lutem për të. Refuzoj të mendoj që ne të lutemi për liri. Sot, kërkojmë liri, si qytetarë te këtij vendi, si hiç më pak, e hiç më shumë, si te barabartë. Sot, kërkojmë nga ju, siç kemi kërkuar në vazhdimësi, ta bëni punën tuaj.
Ju faleminderit!"
